Tsinelas

Isinulat ni Raymund Tamayo

“Ang tunay na pag-ibig daw ay parang tsinelas. Kahit gaano karami ang sapatos mo, pag-uwi mo sa bahay, tsinelas pa rin ang hahanapin mo…”

Ngayon ay ika-beinte singko ng Mayo, ala-una ng tanghaling binisita ng ragasa ng ulan. Ako’y nakaupo sa aming asotea, at habang sinusulat ko ito, ang bawat patak ng tubig mula sa langit ay nagpapaalala sa akin sa kanya.

Wala siya rito. Ngunit dinig ko ang kanyang tinig saan man ako magpunta. Sa sala, sa kusina, sa mga kuwarto. Sa banyo. Ah, ang pag-ibig nga naman. Tumatanim sa puso’t isipan. Lumalago sa mga ugat at buto. Bumubunga sa mga ngiti’t mata.

Kagabi sa aking katahimikan ipinanalangin ko siya. Tinanong ko sa Diyos kung siya na nga ba ang inilaan Niya para sa akin. Sumagot ang Maykapal, hindi sa paraan ng mga tunog at tinig kundi sa pamamagitan ng pagpaparamdam. Oo, naramdaman ko, sapagkat kinalabit Niya ang aking puso at ipinakita sa akin ang larawan niya.

Sinabi niya sa akin nang huli kaming magkita na ang tunay na pag-ibig daw ay parang tsinelas. Kahit gaano raw karami ang sapatos mo, pag-uwi mo sa bahay, tsinelas pa rin ang hahanapin mo. At sinabi niyang ako raw ang kanyang tsinelas. Hindi ako umimik. Hindi ako sumagot. Ngumiti lang ako.

Naisip ko, ito nga ba ang tunay na kahulugan ng pag-ibig? Mabigat na salita ang “tunay”. Ito’y nangangahulugan ng pagiging puro at dalisay ng isang bagay. Dalisay. Wagas. Pang-habang panahon. Magpakailanman.

Ano ba itong “tunay na pag-ibig” na binanggit niya? Ito ba ay iyong uri na siyang “nagpapaikot sa mundo”, na kadalasang tinutukoy ng mga makata at manunugtog, na laging paksa ng mga pelikula, na nakapagbabago sa mga puso at buhay ng tao?

Maari. Ngunit kung siya nga ang sinasabing “tsinelas” ko, hindi ko na kailangang magkaroon pa ng mga sapatos.