Napatunayan kong ang buhay ay walang iniwan sa isang balaraw na kabilaan ang talim. Parang liwanag at dilim na laging magkatalik. Sa magkapatid na puti at itim. Sa init na hindi hinihiwalayan ng lamig. Sa ligayang laging may kakambal na lumbay.
Bakit nga ba hindi? Kani-kanina lamang ay pagkasaya-saya
namin ni Maya. Ngayon ay wala na kaming ipinagkaiba sa minasang arina na
tinatayantang sa loob ng mala-impiyernong pugon. Kanina namang wala pa si
Emerson ay hindi ganoon.
“Aalis na kami.” Mahinang-mahina ang tinig ni Maya. Parang
ayaw lumabas sa bibig. “Bukas na lang ulit tayo dito magkita.”
Naumid na naman ang dila ko. Pakiwari ko’y
may mga maliliit na tao sa loob ng katawan ko’t magkakatulong na humihila sa
aking dila papasok upang huwag akong makapagsalita.
Put@#g-!n@#g buhay ito. Wala na naman akong nagawa kundi
ang tingnan sila habang papalayo.
* * *
Ako si Ato, dalawampung taong gulang at isang mag-aaral
sa kolehiyo. Apat na taon na ang nakakaraan nang ako’y magsimulang matutong
magmahal. Ngayon lamang uli ako nakaramdam ng ganito. At kay Maya pa.
Masakit. Napakasakit. Nginangatngat ng paghihimagsik ang
puso ko tuwing maaalala ko siya. Ang sunud-sunod na tungga sa hawak kong
hinyebra ang panandaliang nagpapalimot sa akin. Gumuguhit ang pait sa aking
gulung-gulungan. Simpait ng alalahaning gumagahasa sa akin.
Masaya na akong nasisilayan ang tamis ng kanyang ngiti,
lagkit ng kanyang mga titig, at halakhak na wari’y musika sa aking pandinig.
Ngunit ang kanyang puso’y pag-aari na ng iba. Siguro ay
magkakasiya na lamang ako na nabibiro ko siya at susuyuin pagkatapos ko siyang
pikunin. Para akong idinuduyan tuwing kami ay magkasama.
Wala akong ibang alam na gawin kapag ako’y nag-iisa at
nalulungkot kundi ang uminom ng alak at sumulat ng tula. Kaya nga mass
communication ang kinuha kong kurso. Iskolar pa, dahil ako’y kabilang sa mga
manunulat ng aming pampaaralang pahayagan.
Marami akong sama ng loob na nais ihinga kay Maya, pero
paano? Hindi ko matagpuan ang sarili kong larawan sa mundong kanyang
ginagalawan. Kahit kailan hindi ko maaangkin ang kanyang pagmamahal,
hindi, magpakailanman.
Samu’t saring bagay ang nasa aking isipan, ang nasa aking
puso; poot, kabiguan, at lungkot. Paano ko sasabihin sa kanya kung ang pag-abot
sa kanya ay lubhang kayhirap?
Tumulo na naman ang luha ko. A, totoong ang alaala ay
hindi dumarating nang nag-iisa. Sa tuwina’y may kakambal itong damdaming
humahaplos sa puso.
Ang imahen ni Maya sa balintataw ay lalong tumitindi. Ang
ganda ni Maya… ang sweet ni Maya… ang seksi ni Maya… ang cute ng dimples ni
Maya… pero ‘t@#g-!na, bakit ganu’n? Bakit hindi ko magawang aminin sa kanya ang
tunay na itinitibok ng aking puso? Wala nang iba pang mas sasakit sa
pagkukunwaring hindi mo mahal ang isang tao kung ang katotohanan nama’y mahal
na mahal mo siya.
Ang sakit no’n…
Tumungga uli ako. Dire-diretso. Ang cuatro cantos na
kani-kanina lang ay mabigat ay gumaan na ngayon. Said na. Ibinasibas ko ang basyong bote sa isang
sulok ng silid.
Ang sakit
talaga. Pinapalakol ng hinagpis ang bawat hiwa ng aking kamalayan.
Iniumpog ko
ang aking ulo sa dingding na kahoy ng aking silid na inuupahan. Isa, dalawa.
Tatlo. Apat. Wawakasin ko na ang buhay na itong batbat ng pait.
“Hoy,
tarantado! Kung ayaw mong matulog, magpatulog ka, ‘t@ng-in@ m*!” tungayaw ng
isang malaking boses mula sa kabila ng dingding. Tenant iyon sa kabilang silid.
Natigil ang pag-uumpog ko sa dingding. Para akong nagulantang sa mahimbing na
pagkakatulog. Ngayon, masakit na nga ang dibdib ko sa sama ng loob, masakit pa
rin ang ulo kong nagkabukul-bukol.
Tama ang kapit-kuwarto ko. Tarantado nga
ako.
* * *
Nasilayan ko na naman
Ang iyong maamong
mukha
Sa
loob ng apat na sulok
Ng
ating silid-aralan sa Algebra
At
doon nagsimula ang lahat:
Sulyap,
iwas, sulyap
Yuko,
sulyap, yuko.
Naglakas-loob
ako na lumapit…
Lumapit? Oo, lumapit,
At lumapit nga ako.
Lumapit nga ako’t nagpakilala
Bilang isang kaklaseng nanghihiram
ng kopya
Ng assignment na hindi
ko nagawa
Dahil
na rin sa kaiisip
Sa’yo
at sa iyong kwaderno.
At
doon nagwakas
Ang
isa’t kalahating oras
Ng
pagsulyap, pag-iwas, pagsulyap
Pagyuko,
pagsulyap
At
panaginip sa tanghaliang tapat.
“Ano yan?” Bigla
ang dating ng tinig. Wari’y kanina pa minamasdan ng nagsalita ang aking
ginagawang tula. Tumingala ako’t nakita ko ang pinanggalingan ng tinig. Nakita
ko siya. Ang dahilan ng ginagawa kong tula.
“M-Maya… ikaw pala.” Sambit ko. Hindi ko alam kung
malulungkot o matutuwa nang makita ko si Maya.
“O, bakit parang malungkot ka na naman? Napapansin kong
ilang araw ka nang ganyan. Ano ba ang problema? I-share mo naman sa akin, para
ka namang hindi kaibigan.”
Yun nga ang problema, eh. Kaibigan kita, sabi ko sa
sarili na natatawa.
“Ayan, e di mas pogi na ang best friend ko kapag
nakangiti siya.” Bulalas ni Maya sabay pisil sa magkabila kong pisngi.
Ano ba naman talagang klase ng buhay ito, oo. Paano kang
hindi magkakagusto sa kanya eh bukod sa napakaganda na ay napakalambing pa.
Tatlong oras na ang lumilipas. At tulad ng dati, para
akong nasa alapaap at lumilipad sa walang hanggan tuwing kasama ko siya. Walang
kasing saya.
“Maya.” Isang maginoong boses ang tumawag sa kanya.
“O sige, Emerson. Nariyan na ako.” sagot naman ni
Maya. “Sige, Ato. Aalis na kami. Bukas na lang ulit tayo dito
magkita.”
Lumakad siya paalis, hawak ang kamay ng kasintahang lubos
ang kanyang pagmamahal. PUT@#G-!N@#G BUHAY TALAGA ITO. Wala akong magawa kundi
ang tingnan sila habang papalayo.
Tama na.
Ayoko na. Patuloy ko lang sinasaktan ang sarili ko sa isang pag-ibig na hindi
laan para sa akin.
Magkakasiya
na lamang ako na nabibiro ko siya at susuyuin pagkatapos ko siyang pikunin.
No comments:
Post a Comment